info@dietist-tom.be — 0472 84 01 30

Ronde van Ivoorkust 2017

In september 2017 namen wielrenners Tom Vandenbussche, Dieter Bouvry, Louis Verhelst, Matthias Legley, Lukas Lamberecchts en Dennis Demaertelaere samen met Sjoukje Dufoer en Jaak Lepere deel aan de ronde van Ivoorkust.  De ronde werd een groot succes met volledig eindpodium met op het hoogste schavot Dieter Bouvry en 5 ritoverwinningen. Tijdens de ronde hield Sjoukje een dagboek bij voor de krant van West-Vlaanderen. Al onze verhalen kan je hieronder nog eens lezen samen met beeldmateriaal, krantenartikels en een reportage voor de Focus-wtv.

[KGVID]http://www.dietist-tom.be/storage/2017/10/ivoorkust.mp4[/KGVID]

Schermafbeelding 2017-09-01 om 09.12.29 pdf Brugge-2

Dag 1 ronde van Ivoorkust: Vanuit de Ronde van Ivoorkust: Calvarietocht op Afrikaanse wegen

3271381

Gisterenavond, of eigenlijk deze ochtend heel vroeg wegens een technisch probleem aan ons vliegtuig, zijn we aangekomen in Abidjan (Ivoorkust), waar we na lang wachten in het hotel zijn geraakt voor enkele uren slaap. Deze morgen moesten we al om 6 uur uit de veren om vandaag 560km af te leggen met de auto/busjes.

Verzamelen bij de vleet

Na het ontbijt met uitzicht op de sloppenwijken vertrokken we naar een verzamelpunt in de stad. Daar troffen we veel auto’s en busjes aan, net als een grote groep mensen gecentraliseerd rond de koffer van een auto. Nadat iedere ploeg een ploegauto en chauffeur toegewezen kreeg, konden we beginnen aan de overige 555 km.

Volgend verzamelpunt – ze houden hier nogal van verzamelen – was het tankstation van Total. Na drie keer stoppen bij verschillende tankstations, bevonden we ons uiteindelijk bij het juiste tankstation waar de hele karavaan naartoe was getrokken. Resultaat: file. Gelukkig konden we ons bezighouden met ’the queste for the simkaart’. In het tankstation zelf verkochten ze geen simkaarten, dat zou te gemakkelijk geweest zijn, maar als je het aardepadje volgde en over de gracht sprong, kwam je in het onofficiële deel van het tankstationverkooppunt terecht. Sloppenwinkeltjes, waar wél simkaarten verkocht werden.

Konvooi op de weg

De queste van deze verkopers leek erop ons zo lang mogelijk bezig te houden. Met twee werkende simkaarten en één niet-werkende simkaart gingen we terug op pad – letterlijk – naar de auto. Een dik uur later bleek daar iedereen ook klaar om te vertrekken. We stonden natuurlijk onder de grootste tijdsdruk. We moesten zo snel mogelijk naar de auto springen, want we wilden voor het donker ons doel bereiken.

5 km verder stonden we dus weer stil. Een of andere ingenieuze organisator wou dat we in konvooi zouden blijven rijden, dus kwam hij op het idee om iedereen aan de kant te zetten. Een uur later waren we uiteindelijk gegroepeerd, zodat we weer in groep konden vertrekken: nog 550 km…

Natuurlijk verbrokkelde ons konvooi onmiddellijk na vertrek. Voor de chaufeurs was het wel een extra doel op zich om zich door niemand te laten voorbijhalen. Klein detail: de weg zit hier vol putten waarin een volwassen persoon zich gemakkelijk kan verstoppen met andere woorden. De chauffeurs raceten zigzaggend over de weg met elkaar, 550 km lang.

Rempedaal kapot

Wij hadden het gevoel dat we eindelijk op weg waren, ware het niet dat de rempedaal niet meer werkte. Dit blijkt toch een redelijk cruciaal onderdeel van de auto om in Afrika (met tegenliggend verkeer) zigzaggend over de weg te racen. Gevolg: daar stonden we weer aan de kant. Geen nood, een dikke steen om de de carrosserie op te laten rusten en wat gepruts aan de onderkant van de auto zorgde ervoor dat we in de kortste tijd weer konden vertrekken. Nog 250 km te gaan…

De volgende kilometers werd het wegdek alleen maar slechter! De putten werden dieper en dieper en ook groter en onregelmatiger. Verspreid over het hele wegdek was het geen sinecure om semicomfortabel de auto in alle richtingen te sturen. Heb ik al vermeld dat gelijktijdig verkeer vanuit de andere richting komt, de overvolle vrachtwagens voorbijgestoken moesten worden en dat die putten echt niet goed in te schatten zijn vanuit een lage auto? Bijgevolg duurde het vervolg van onze trip enkele uren, waarbij mijn hartslag regelmatig de hoogte werd ingejaagd.

Na nog een kleine plaspauze en genieten van de ondergaande zon, kwamen we eindelijk om 19 uur toe op onze bestemming. Jammer genoeg wist niemand precies wat onze bestemming was. Opnieuw werd geopteerd om het principe van het verzamelpunt toe te passen. Helaas waren enkele auto’s en bussen ondertussen een uur achterop geraakt. Daar stonden we in het donker. Waarschijnlijk maar een minieme kilometer van het hotel verwijderd, maar onze chauffeur wist dat niet zijn. Elke auto van de organisatie raasde ons voorbij. Blijkbaar was toch niet iedereen te vinden voor het verzamelpuntprincipe. Helaas bleven wij staan.

Geen hotel, geen eten

Na enkele pogingen om onze chauffeur te activeren, konden we dan toch uiteindelijk een andere auto van de organisatie volgen. Helaas wou onze bestuurder eerst nog even de weg vragen, met als gevolg dat we de weg kwijt waren. Welgeteld een uur hebben we rondgetjoold terwijl we de weg vroegen en de chauffeur probeerden te activeren tot we uiteindelijk ons hotel vonden. Scheel van de honger was onze eerste vraag of er eten voorzien was? Nope. Waar er eten voorzien was? Geen idee. En hoe we aan onze bagage – die zich in de vrachtwagen voor het hotel bevond – konden? Op slot, tja.

Onze jongens in één van de busjes een uur achterop zijn hier nog altijd niet gearriveerd. Om het relaas van hun avonturen te lezen, zullen we moeten wachten tot morgen!

 

Dag 2 ronde van Ivoorkust: Geen sinecure met een chaffeur die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien

Na heel wat palaver over onze tegenstand en hoe sterk wij eigenlijk zijn, kunnen we daar vandaag eindelijk een antwoord op krijgen.

Onze vermoedelijke grootste tegenstanders, ‘de Marokkanen’, hebben de afgelopen dag(en) ook heel wat pech gekend wegens (hoe toevallig) een vliegtuigvertraging. Uiteindelijk hebben ze hun bagage vandaag na de wedstrijd ontvangen, hadden ze geen drinkbussen (die hebben ze dus van ons gekregen) en hadden ze er ook een zeer kort nachtje opzitten.

Onze renners hebben ook afgezien. Gisteravond werder ze holderdebolder in het donker over de weg met duizend-én-één putten gestuurd, in een busje (onbreekbare VW uit de jaren stillekes), dat gevuld zat met 17 renners waarvan de Marokkanen, onze grootste concurrenten: de sfeer was te snijden.

Met een gebroken rug ariveerden ze deze nacht in het hotel waar ze om 5 uur gewekt werden door de naburige moskee. Daarna hebben we ons allen nog eens goed omgedraaid. Grote miserie aan het ontbijt daarna, want na 8 uur bleek er geen ontbijt meer te verkrijgen. Onmogelijk om die zakjes melkpoeder, de oploskoffie en wat brood mee te krijgen. Want daaruit bestaat het ontbijt hier dus al twee dagen na elkaar, hmmmnjamie…. Na veel discussie is het dan toch uiteindelijk gelukt.

Geen sinecure met een chauffeur in de volgwagen die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien

Om 8 uur was normaal gezien de vergadering, waar onze ploegleider naartoe was. Deze was plotseling om 10 uur Om 11 uur beslisten de renners om even af te spreken hoe we zouden koersen. (In het kort: eerste ronde het parcours afwachten en dan volle gas iedereeen uit het wiel kletsen.)

Om 11.20 uur was onze ploegleider terug met de rugnummers en moest alles op the African way plots snel gaan.

Om 12 uur was de start voorzien en om 11.50 uur waren we aanwezig, zonder water of sportdrank in de pullen en geen zonnecréme op de renners. Heel wat werk te verzetten voor de verzorgster dus. Na een paar flipmomentjes werd dan toch duidelijk dat de renners niet zouden starten om 12 uur maar volgens ’the African way’ is men hier na al het last-minuut vlieg en stundwerk toch te laat. 12.30 uur dus start van de koers. Met een chaffeur in de volgwagen die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien was dit geen sinérure. Jaak, onze ploegleider, kreeg er bijna een beroerte van. Van miserie hé.

Na veel wanhopige pogingen om die mens de essentie van het volgwagen gebeuren uit te leggen, besloten we dat enkel roepen en schreeuwen deze gast tot actie deed overgaan. Alhoewel…

"Geen sinecure met een chaffeur die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien"

Hoe we van de besluitloosheid kunnen overgaan tot de activatie en het effectief uitvoeren van een opdracht hebben we nog niet ontdekt. Misschien tegen het einde van deze etappe. Veel uitleggen helpt allesins niet, schreeuwen ook niet…

De koers was onverwacht spannend. De tegenstanders zijn blijkbaar niet te onderschatten en de hitte speelde ook een grote rol. Uiteindelijk werd na ronde één een kopgroep gevormd met drie belgen voorop. Deze kopgroep vond elkaar niet goed waardoor het peloton terug kon komen. Voor de samensmelting wisten Dieter en Mathias weg te rijden met één van onze Marokkaanse vrienden. In de spurt verweerde deze zich nog zeer sterk en Mathias moest zijn beste benen boven halen. Maar voilà: de eerste Belgische overwinning. Onze jongens hadden welgeteld één minuut rust. Daarna begonen de camera’s rond hen te draaien tot zich in de kortste keren een hele zwerm rond Mathias had ontwikkeld.

Zijn fiets moest onder de heilige boom gezegend worden, maar die arme jongen kon zich met moeite 30 meter verplaatsen om bij die niet speciaal uitziende boom te geraken.

"Geen sinecure met een chaffeur die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien"

Het heeft zeer lang geduurd voor alle ceremonies voorbij waren en voordat onze jongens een hap eten hebben gezien. Het echte avontuur begon met de beoogde verplaatsing. 180 km, waarbij een zeer ingewikkeld plan moest worden gevolgd.

"Geen sinecure met een chaffeur die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien"

De vrachtwagen moetst 2 kilometer verder onze bagage ophalen in het hotel waar we overnacht hadden. Onze chauffeur moest daar ook naartoe om Jaak en Mathias van de dopingcontrole op te halen. Zonder begeleiding van de chauffeur zagen we dit scenario al volledig fout lopen. Dus Tom en verzorgster Sjoukje mee, met de vraag of het busje ons twee kilometer verder kon ophalen. De 180 km kunnen we niet overbruggen met vijf man in een volgepakte auto. De Belgen in het busje moesten hemel en aarde bewegen om hun chauffeur zo ver te krijgen, waarna Bouvry uiteindelijk bij het hotel uit het busje werd gezet…

Vreemd. Maar de Gek van een chauffeur (bijnaam voor de chaffeur van het busje) kwam ons na een tankbeurt dan toch ophalen…

 

Dag 3 ronde van Ivoorkust: Putten en verdrinking vermijden in de Ronde van Ivoorkust

Putten en verdrinking vermijden in de Ronde van Ivoorkust

Gisterenavond werden we na ons avontuur op de door rebellen geterroriseerde reuzenputtenweg verwezen naar een upgraded hotel. Het leek meer op een resort, merkten we deze morgen. (Gisteren was het redelijk donker om er nog iets van te zien) Na een gezonde maaltijd bestaande uit kip, rijst, spaghetti, verlepte frieten (waar we 2 uur op moesten wachten) en een klein pintje, kropen we eindelijk in ons nest om eens lekker uit te slapen.

Putten en verdrinking vermijden in de Ronde van Ivoorkust

Vandaag was de start trouwens maar om 14 uur voorzien. ‘African style’ waarschijnlijk 14.30 uur. De renners stonden klokslag 14 uur allemaal klaar aan de start, maar de volgwagens stonden voor de renners. Dus moesten deze eerst nog verplaatst woren. Met alle gevolgen vandien: start om 14u30. De eerste kilometers was het een geneutraliseerde start, waarbij slechts 1/3de van de weg kon gebruikt worden wegens zand- en aardeophopingen. Dit probleem werd na de officiële start weggespoeld door een stortvloed… die bleef duren.

Putten en verdrinking vermijden in de Ronde van Ivoorkust

De stortvloed begon meer op een zondvloed te lijken en daarna kreeg deze met overstromingen apocalyptische neigingen. In combinatie met de reuzenputtenweg was er nu verdrinkingsgevaar voor de renners.

Bij het oprijden van de plaatselijke ronden bleek deze weg nog gevaarlijker, met reuzeputten na de finish en in enkele bochten. Verkeersborden die in het midden van de weg stonden geplaatst en zeer weinig kennis van het te volgen parcours, waardoor onze renners plotsling in de heksenketel van het plaatselijk verkeer terechtkwamen.

De UCI-commissaris legde de wedstrijd uiteindelijk stil, als gevolg van het plotseling verdwijnen van drie Marokkaanse renners in een reuzenput gevuld met water. Gedaan met rijden en opgeluchte gezichten van onze kletsnatte jongens.

Putten en verdrinking vermijden in de Ronde van Ivoorkust

Hun tactiek bestond er trouwens in om 20 meter achter het peleton te rijden en het strijdveld te overschouwen. Telkens wanneer een tegenstander een halve meter wegzakte wisten ze dat daar een put lag. Één renner, Louis Verhelst, was echter niet op de hoogte van deze tactiek en reed zo drie wielen kapot! Nog slechts twee reservewielen te gaan.

Toen de koers geneutraliseerd werd schoten er nog 17 man over, met daarbij belgen (Louis, Matthias, Dieter en Tom) in de kopgroep. Die werd aangedikt tot 30 renners toen ze vooraan nog maar eens de verkeerde kant werden uitgestuurd.

De fietsen moesten na de zoektocht naar het hotel ook hun fietsen nog weten te kuisen. Mét één semi werkende douche in de kamer van ‘Pauwels Sauzen Vastgoedservice Cycling Team’ werd deze verbouwd tot luxe bike wash. De jongens hebben nadien alles proper opgeruimd en liggen momenteel in dromenland zich afvragend welke mogelijke scenario’s zicht morgen kunnen voordoen tijdens de tijdrit van 20 km.

Putten en verdrinking vermijden in de Ronde van Ivoorkust

Dag 4 ronde van Ivoorkust: Tête-à-tête en pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!
"Tête-à-tête en pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!"

Op dag drie stond er een tijdrit voorzien. Na de organisatorische uitschuivers van de afgelopen dagen hielden we ons hart vast voor het verloop van deze dag.

Het begon alweer fout toen we aan het ontbijt moesten geraken: geen busje van de organisatie dat ons kwam ophalen. Dan maar met eigen chaffeur naar het ontbijt gereden en na veel vijven en zessen toch wat broden en koffie meegekregen. Uiteindelijk hielden we met z’n allen een gezellig ontbijt op bed (het bed van Dieter en Louis). Ons hotel ligt op een dikke twee kilometer van het resort waar de andere renners verblijven én waar dus ook het ontbijt en avondeten is. Maar als niemand ons komt ophalen hebben we een probleem.

"Tête-à-tête en pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!"

De tijdrit verliep organisatorisch nagenoeg perfect! Onze ploeg had helaas wat problemen met materiaal en een oneerlijke concurrent. Dennis had problemen met zijn achterderailleur én onze kopman had geen schoenplaatjes op zijn koerschoenen.

Ondertussen spelen zich al de wildste verhalen af in jullie hoofden, beste lezers. Maar ik kan jullie gerust stellen: Het was geen half uitgehongerde (malaria)mug die de schoenplaatjes had verorberd. Ze hebben zich wel te goed gedaan aan Mathias zelf. En het was ook geen olifant die stiekem met zijn slurf via het raam in Mathias zijn kamer die schoenplaatjes is komen stelen. We hebben hier trouwens – tot de teleurstelling van onze ploeg – nog geen olifanten gezien.

"Tête-à-tête en pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!"

Wat was het dan wél? Wel het was een ingenieus complot dat de Marokkanen hadden beraamd om onze kopman uit te schakelen. Zeker geen onschuldige ‘wij-hebben-je-schoenplaatjes-er-per-ongeluk-afgevezen’!

Tête-à-tête en een pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!

Dus wij, lieve Belgen, leenden ons reservemateriaal uit aan onze grootste concurrenten op de eerste dag. Mathias kreeg zijn uitgeleende schoenen terug, maar zonder schoenplaatjes op. Daarna hebben de Marokkanen de weergoden opgeroepen zodat Mathias zijn schoenen gisteren doorweekt zouden zijn, en hij zijn reserveschoenen (zonder schoenplaatjes) zou meenemen naar de tijdrit. Waardoor Mathias dus redelijk laat (bij het opwarmen voor de tijdrit) nog op zoek moest gaan naar shimano schoenplaatjes. Dit is dus grandioos mislukt. Of eigenlijk was het veel-te-ver-gezocht plan van de Marokkanen grandioos gelukt.

De échte spelbreker voor Belgisch succes was een renner van de plaatselijke ploeg (de ploeg van Ivoorkust dus), die over onbeschreven tijdritcapaciteiten lijkt te beschikken. Dieter reed al de concurrenten op meer dan één minuut, maar deze renner was toch acht seconden sneller… Mysterie mysterie.

"Tête-à-tête en pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!"

Na de tijdrit reden Tom en ik nog terug naar het hotel met als resultaat een verschoeperde verzorgster en die typische coureurslijntjes die ik zo veel mogelijk probeer te vermijden. (Echt geen zicht in bikini!).

We hadden nog heel wat werk voor de boeg bij aankomst in het hotel. Dit werd sérieus bemoeilijkt omdat we nog altijd geen stromend water hadden, buiten het pisstraaltje in de kamer van Dieter & Louis. Iedereen wou zich ook graag douchen, dus was het met emmers buiten te doen.

Ikzelf paste dit principe van douchen (grote emmer water over je hoofd gieten) toe in de badkamer van Dieter & Louis. Helaas heeft de tegel-legger geen rekening gehouden met een correcte afloop. Gevolg: heel de kamer onder water. Woeps.

"Tête-à-tête en pastamaaltijd: Dieter & Louis beginnen op een getrouwd koppel te lijken!"

Na een gezellige tête-à-tête van Dieter & Louis (die beginnen op een getrouwd koppel te lijken!) met hun eigen gekookte pastamaaltijd, begon de ploeg toch wel wat jaloers te worden. De meesten hadden al zelf iets in elkaar geflanst, want weer geen organisatie die ons kwam halen om te eten.

Ondertussen is het al redelijk laat en is deze verzorgster pompaf. Hopelijk kunnen we allen vanacht goed slapen en liggen we morgen na een spetterdende overwinning in een fantastisch proper hotel, waar ook de andere ploegen zich bevinden zodat wij eindelijk ook eens van iets weten. Want momenteel is het nog spannend afwachten hoe alles morgen geregeld zal worden!

Slaapwel.

 

Dag 5 ronde van Ivoorkust: Rit gewonnen, leiderstrui behouden en… net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten!

"Rit gewonnen, leiderstrui behouden en... net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten!"

Onze grootste dromen en wensen zijn in vervulling gegaan, tenzij ik eigenlijk nog lig te slapen en dit allemaal een mooie droom lijkt. Ik lig/zit in een proper bedje in een kamer met stromend water en een douche én we hebben net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten. Deze wel in combinatie met rijst, pasta en voor elk twee heerlijke brochetten. Wat moet een mens nog meer hebben om dolgelukkig te zijn?

"Rit gewonnen, leiderstrui behouden en... net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten!"

Ah, juist … We hebben ook de rit gewonnen en de leiderstrui kunnen behouden.

Misschien ben ik dus echt nog niet wakker!

Rit gewonnen, leiderstrui behouden en… net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten!

Onze dag begon nochtans zoals gewoonlijk… hectisch. De gemaakte afspraken met vervoer en ontbijt werden weer in de vuilnisbak gegooid. Dus weerom groepsontbijt op bed en een verzamelmoment bij het Total tankstation waarbij we gigantisch veel tijd verliezen en waardoor de start dan wederom gemiddeld een uur te laat wordt gegeven. Het begint een gewoonte te worden…

Tijdens de rit werden onze Belgen zot van de valsspeler van gisteren: Konté, die geen seconde uit Dieter zijn wiel te slaan was. Daarbij werden de renners tijdens de eerste plaatselijke ronde weerom verkeer gestuurd. Je houdt het echt niet voor mogelijk, ik begin toch meer en meer te denken dat ik dan toch nog lig te dromen.

"Rit gewonnen, leiderstrui behouden en... net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten!"

Na een neutralisatie aan de meet kon de koers weer hervat worden. Het leek dan ook allemaal nog te mooi om waar te zijn: Louis in de ontsnapping met een Marokkaan en Dieter, als leider, op zijn gemak in het peloton met de rest van onze Belgen. Maar het mocht niet zijn… weeral pech voor Louis. Na heel wat wielgewissel vond Louis dan toch de reserve wielen waarmee hij de rit wilde winnen. Dus onmiddellijk volgde een ontsnapping.

Louis, Mathias een Marokkaan én het nummer 3 in het algemeen klassement: ‘Dario’ de Angolees, ook geen doetje.

Dit selecte groepje had al snel een minuut en in het peloton werd niet meer gereden. Jammer voor Dieter want zo verloor hij zijn leiderspositie en reed Dario dus virtueel in het geel. Wij (de volgwagen) konden eindelijk de laatste ronde voor het einde achter de leiders gaan rijden, toen we plots weer aan de kant moesten voor een ontsnapping uit het peloton. ‘Wie gaat nu de laatste ronde demarreren om een gat van één minuut dicht te rijden?’, dachten we.

Twee keer raden: Dieter schoot ons als een pijl voorbij met achter zich een sliert van een peloton in stukken en brokken. De laatste kilomter van het einde was de voorsprong nog slechts 20 seconden meer en even vreesden we dat hij de koplopers nog ging pakken. Gelukkig had Dieter een platte band vooraan en moest hij ‘uitbollen’ naar de meet. Zijn schaduw, Konté, mee in zijn wiel…

De twee Belgen voorop, Louis en Mathias, hadden de hele ontsnapping op hun gemak gezeten en wonnen overtuigend de spurt als 1ste en 2de.

"Rit gewonnen, leiderstrui behouden en... net de lekkerste frietjes van Afrika gegeten!"

Wij (de volgauto) konden weer rustig beginnen ademenen na enkele bloedstollende minuten. We waren er rotsvast van overtuigd dat we onze leiderspositie kwijt waren. Nu rest ons enkel nog het hoofd te breken over het probleem van onze shadow en de te volgen tactiek voor de volgende dagen.

We hebben alleszins al ruimschoots ingespeeld op de situatie door zelf een ontbijt te bestellen in het hotel hier (dus niet van de organisatie) én de chaffeur voor de fietsen en grote bagage om te kopen zodat wij als laatst voor de start ons gerief moeten afgeven. Wat enkele petjes en drinkbussen niet kunnen doen! Met andere woorden, nog rust tot 8 uur morgenochtend.

 

Rit 6 ronde van Ivoorkust: In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium.

"In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium"

Het begon deze morgen weer veel te vroeg, toen de chauffeur van de grote bagage en de fietsen (van de vrachtwagen dus) luidkeels in de gang van ons hotel ‘les vélos’ begon te schreeuwen om 06u15. Volgens de afspraak zou deze pas om 07u00 de fietsen ophalen..

"In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium"

Na een heerlijk ontbijt met omeletjes en croissants werden we dan opgehaald door onze zotte chaffeur. We reden een dikke twee uur, met de klassieke verzamelmomenten, over een weg van 95km. Om één of andere reden stond het bord van de laatste kilometer (een bord van een vierkante meter groot) in ons busje, waardoor we nog minder plaats hadden.

Bij het arriveren aan het vertrek ging alles weer zijn normale gangetje, waarbij de start zoals gewoonlijk een uur te laat werd gegeven.

"In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium"

De koers brak op geen enkel moment open. Drie renners kregen de vrijgeleide waarvan twee Rwandese renners én een renner van Ivoorkust zelf. Tom en Lucas vezetten heel wat werk om het peloton op kruissnelheid te houden en de koplopers op een veilige afstand te houden.

In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium

Dieter werd contant geschaduwd door Konté, die zelfs even twijfelde om mee te gaan plassen. Louis en Mathias konden hun ‘gat niet lichten’ of een gehele meute zat in hun wiel. Dan maar de koers controleren en het afmaken op het einde.

"In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium"

Op 20 km van het einde brak de koers dan eindelijk open. Het was met andere woorden een rustige dag in de volgwagen.

Door de vele aanvallen werden de koplopers sowieso ingerekend, nadat ze nog even op ‘peuzelafstand’ werden gehouden, was de samensmelting een feit op 3 km van de meet.

De massasprint werd gemakkelijk gewonnen door Louis, die voor de tweede dag op rij zijn condooms in ontvangst mocht nemen. In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium. Ondertussen hebben we er 120 met aardbeiensmaak.

Dieter en Louis moesten weer naar de dopingcontrole. Dennis en ik maaktte gebruik van hun fietsen om de 30 km naar het Hotel af te leggen. Zo hadden wij ook nog eens met de fiets gereden. Tom vergezelde ons om zijn stramme spieren los te rijden.

"In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium"

Het hotel is hier ook meer van hetzelfde: geen stromend water en het avondeten ergens anders. Transport moeten we niet verwachten dus wordt het weer kinnekloppen, zoals we dat in het West-Vlaams zeggen.

"In plaats van bloemen worden hier pakjes condooms gegeven op het podium"

 

Dag 7 ronde van Ivoorkust: Afrikaanse ergernissen bij de vleet.

Afrikaanse ergernissen bij de vleet

Liefste dagboek. Wat heb ik eindelijk eens goed geslapen… De jongens zijn gisterenavond laat nog gaan eten, maar voor mij was het dan toch te laat geworden om nog te eten. Gelukkig hebben we zelf van thuis veel eten meegenomen, anders zag je ons niet meer lopen (of fietsen). Deze morgen kregen we elk een derde stukje stokbrood, wat voor coureurs (en mezelf) twee keer niets is.

Mijn collega’s op mijn werk hebben het elke dag weleens over de hoeveelheid voedsel die ik kan verzetten. De coureurs moeten zeker niet onderdoen na een zware etappe. Maar dat snapt de organisatie blijkbaar niet. Deze morgen heb ik dan maar een halve zak muesli van Dieter afgeschooid. Waarvoor trouwens dank, Dieter. Je hebt mijn leven gered!

Openluchtrestaurant met vliegen

Voor de zoveelste keer heb ik de persoon die instaat voor ‘restaurantion’ aangesproken. Ik heb (bijna) alles geprobeerd om er toch voor te zorgen dat we tijdig wat voeding krijgen. Dus deze morgen hield ik het maar op ‘Meneer, we hebben gisteren na de koers weeral geen eten gekregen en we hadden weeral geen transport om ons van het hotel naar de plaats waar we normaal moesten eten ’s avonds. Onze renners hebben honger’. Maar dan in het Frans, natuurlijk. Met als gebruikelijke antwoord: ‘Oui Oui, je vais le fair…’

Afrikaanse ergernissen bij de vleet

Echter kregen we plots vandaag bonnetjes om na de wedstrijd te gaan eten in een restaurant. Ongelofelijk maar waar… Met een knorrende maag begaven we ons naar het ‘restaurant’, om daar een openluchtkeuken aan te treffen met openluchtvaatwas, wat stoelen en tafels en duizend en één vliegen.

Op het menu stonden escargots, maniok en hier en daar een vliegje. Wijselijk besloten we om geen gebruik te maken van onze bonnetjes en gewoon iets te drinken uit een flesje. Weer geen eten!

Gebreken en frustraties

Het (niet)eten is waar ik me het meest aan erger hier. Zo heeft elk van ons wel een ergernis. Lukas ergert zich aan het lawaai en de drukte van de bevolking hier. Dennis aan het feit dat hij nog altijd geen bruikbare fiets heeft. Mathias zou zich toch wel graag eens douchen (of gewoon wat stromend water hebben), net zoals Louis en Jaak. Louis heeft het helemaal gehad met dit kutland hier (zijn woorden na de zoveelste platte band). Dieter komt gek van zijn ‘shadow’ die hij vandaag proper uit z’n wiel heeft geknald en Tom loopt over van vermoeidheid met zijn bijkomende bekommernissen na de koers om alles zo goed en zo kwaad als het kan in goede banen te leiden.

Afrikaanse ergernissen bij de vleet

In de koers zijn er dan nog bijkomende ergernissen. Dieter heeft door een valsspelende wielplakker (wieltjeszuiger schiet tekort als woord) en pech nog geen enkele koers kunnen winnen en verliest vandaag zijn leiderstrui aan Louis, die zijn derde ritzege pakt. Voor Dieter een bittere pil om te slikken, zelf van zijn beste vriend. Ook voor Louis een heel dubbel gevoel. Mathias had achteraf gezien de derde rit kunnen winnen en ‘even’ staan met Louis, maar dat weet je natuurlijk pas achteraf. Lukas heeft zich de ziel uit het lijf gereden en Tom, die ook veel werk heeft verzet voor de ploeg, valt weeral net niet in de prijzen. Zestiende vandaag en in het algemeen klassement. Enkel de eerste 15 hebben prijs.

De perfecte dag

Je kan je voorstellen dat het niet zo gezellig was aan tafel bij het avondeten. Jawel er was eten, waar we zelf voor gezorgd hebben door dat buiten de organisatie te bestellen. En er waren frietjes. De tweede beste frietjes van Afrika die ik ooit gegeten heb. Bijgevolg ben ik de enige die momenteel gelukkig rondloopt. Hopelijk start ik morgen mijn dagboek met: De perfecte dag. ‘We liggen in een prachtig hotel mét stromend water en er is veel eten. Dieter is weggereden met Mathias, waarbij Mathias de ritzege pakt en Dieter de eindwinnaar wordt met een volledig Belgisch eindpodium. Tom heeft twee seconden genomen op zijn Malinese uitdager en sluipt zo toch de top 15 binnen. Lukas maakt eindelijk zijn perfecte panoramafoto die in National Geographic gepubliceerd wordt én Dennis kan zijn fiets repareren en zondag als énige frisse renner in het criterium starten.’

Stel je voor…

 

Dag 8 ronde van Ivoorkust: De laatste koersdag: Criterium in Abidjan

De laatste koersdag: Criterium in Abidjan

Abidjan heeft alles wat een welvarende stad moet hebben: een zeer grote haven met directe verbinding met de Atlantische Oceaan, een spoornetwerk (of toch een aansluiting met de haven), een luchthaven en een fantastisch klimaat om de meest exotische producten de produceren, zoals het zwarte goud: koffie. Wij als koffieliefhebbers hebben enkel nog maar zakjes Nescafé gedronken, hier blijkbaar het favoriete drankje dat zelf droog wordt binnengespeeld. Dan vragen wij ons af waarom al die mannen zo agressief staan. Cafeïne?

Abidjan kent ook héél wat problemen die te wijten zijn aan de overbevolking met een smeltkroes aan sloppenwijken. Overdag valt nog eens extra op hoeveel afval hier geproduceerd wordt, zonder afvalbeleid is het hier dus vuil door open rioleringen en het regenseizoen dat regelmatig overstromingen teweegbrengt. Je kan je er iets bij voorstellen. Vanwaar deze verslaggeving van Abidjan? Omdat wij eindelijk deze stad eens bij klaarlichte dag hebben gezien. Onze coureurs hebben er 20 rondjes in gereden. Dat brengt mij dus naadloos bij de koers van vandaag. Geen UCI-koers, maar toch wel onofficieel deel van de ronde van Ivoorkust, met vooral een officiële ceremonie van de Ronde van Ivoorkust, die maar bleef duren…

De laatste koersdag: Criterium in Abidjan

De koers dus: Vanaf het begin lag het volledige peloton in stukken en brokken met enkele Belgen vooraan. Na vijf rondes was er een grote kopgroep met Tom, Mathias, Louis én Dieter. Een perfecte situatie dus. Van hieruit werd een kopgroep van vijf vanuit de kopgroep gevormd met Louis, twee Marokkanen en twee andere renners. De tweede kopgroep smolt bijna samen met het peloton, maar dat verloor dan zoveel terrein dat uit de koers verdween. De vorige kopgroep werd plots peloton en ook Lukas wist aansluiting te vinden. Dan kreeg Mathias plots een lekke band… Pech weeral. Het was voor Louis een dubbeltje op zijn kant natuurlijk. Gelukkig won hij de spurt van twee Marokkanen die het ploegenspel speelden, een ongelofelijke prestatie, met toch heel wat druk op de schouders. In de achtergrond kwam het peloton nog sterk opdagen met een ontsnapping van Tom, die nog zevende werd.

Na al het saaie ceremoniegedoe met veel lange toespraken waarbij wij als Belgen meermaals bedankt werden voor onze komst en bijdragen aan het koersverhaal. Om niet te zeggen dat wij de koers bijna volledig geschreven hadden. Toen bijna iedereen in de vip-tent in slaap viel, kwam Tom op het lumineuze idee om mij ten huwelijk te vragen op het podium. Plots stond heel de boel op zijn kop en was het één groot feest waarbij we omsingeld werden om ons te feliciteren. Het was natuurlijk volledig fake. Tom heeft me twee maanden geleden al op een zeer romantisch manier op het eind van de Bike TransAlp ten huwelijk gevraagd aan het Gardameer.

Na het fake huwelijksaanzoek bracht Tom me als de perfecte bruidegom in spe, op het stuur van zijn fiets (sorry Shifting Gears voor het mishandelen van Tom zijn fiets) naar ons hotel, waar we onze voor-huwelijksnacht of zeg maar gewoon avond beleefden met duizend én één gewonnen condooms. Ik kreeg zelf voor de gehele podiumceremonie eindelijk mijn gedroomde roze klakske van ‘Pure Plessure’. Ons favoriete merk condooms mét aardbeiensmaak, moest ik dat nog niet verteld hebben.

De laatste koersdag: Criterium in Abidjan

Voor de mensen die zich afvragen hoe we het gisterenavond nog gered hebben met onze bagage en late night zoektocht naar eten. Wel, momenteel zit ik in het restaurantje naast het hotel waar we gisterenavond dus ook eten hebben gevonden. We hadden ‘proberen’ uitleggen dat we een groot bord frietjes wilden en rijst en pasta en warme groetjes in combinatie met brochettes. Gisterenavond kregen we dus elk een mooi gedresseerd bord met twee brochettes en daarbij op ons bord oftewel frieten, rijst, gebakken banaan, pasta, of… We moesten dus letterlijk van elkaars bord eten. Maar het smaakte hemels. We hadden gisteren van 7 uur ’s ochtends geen eten gezien tot 21.30 uur ’s avonds. Ze konden ons bij wijze van spreken een kakkerlak voorschotelen, we aten het nog met veel smaak op.

Maar deze avond hadden ze het principe van grote schotels toch begrepen na een met-handen-en-voeten-uitleg van Tom. Deze hebben we net binnengespeeld. Met toch wat te weinig frietjes ook al hadden we véél frietjes besteld. Sorry België, en vooral De Bosrand in Brugge, maar ik denk dat de Afrikaans frietjes toch de Belgische hebben voorbijgestoken. Hiermee zit mijn dagboek over de Ronde van Ivoorkust erop. Dankjewel aan de trouwe (en ook de niet-trouwe) lezers die onze spannende avonturen dagelijks volgden. Helaas zal dit verslag met een dag vertraging jullie ogen bereiken wegens de niet aanwezige wifi.