info@dietist-tom.be — 0472 84 01 30

To fully or not to fully?

That’s the question!

Een maand geleden mocht ik een full suspension mountainbike uitproberen van één van onze sponsors: Carl Gies, BikeWorld, Knokke-Heist.

Waarom een Fully uitproberen vragen jullie zich af? Eerst en vooral omdat Carl een toffe pé is en ook omdat we in Zuid-Afrika (Joberg2C) alleen maar door fully rijders voorbijgestoken werden. Ons ultieme doel is en blijft de Crocodile Trophy. Na al het gedokker tijdens de ‘Joberg2C’ vragen wij ons af: Zouden we de Crocodile Trophy (Australië) sneller rijden met een fully, ja of nee???

De analyticus in mij ruikt een gedetailleerde topdown, bottom-up analyse. Helaas blijf ik vast zitten op één determinant: Hoe zou het terrein in Australië zijn? Los van de krokodillen dan?

Maar eerst de feiten:

Ik mag een volledig geveerde MTB (Cube) uitproberen. 12kg, triple vooraan (heel wat schakelplezier), volledig in orde (geen slepende rem ofzo), net iets te klein voor mij: het zadel staat twee centimeter boven zijn maximum toegelaten hoogte (de zadelpen zit dus te ver uit het kader). Zonder drinkbushouders (en ook geen gaatjes om drinkbushouders te bevestigen).

Ik vergelijk dit heerlijk mooi felblauw-oranje gespoten beestje met mijn hardtail Ridley Ignite, ook wel ‘black beauty’ genoemd. Deze is uitgerust met Shimano single chainring 11speed, Fox voorvering, twee drinkbushouders, 11kg, volledig op mijn maat en zou toch eens op groot onderhoud moeten … slepende rem, versleten lagers, …

Hmmm… na deze ‘facts’ lijkt het er stevig op dat ik appels met peren probeer te vergelijken. Maar deze analyticus geeft nooit op! Ook al wordt mijn enige conclusie dat de ene fiets blauw is en de andere zwart!

Dan uiteindelijk de ‘testfase’. Rekening houdend met mijn lastige determinant en de minder ideale positie op de fully, kies ik een mtb tocht van 60km in de Vlaamse Ardennen, rond de streek van Flobecq, waarbij hét muziek bos… me als muziek in de oren klinkt. (bwahaha, belachelijke woordspeling).

De niet zo ideale positie bleek toch beter dan gedacht want de volgende dag besloot ik de blauwe vlam te ontsteken tijdens een wedstrijd van 90km in de ‘echte’ Ardennen.

Maar eerst Flobecq: de ‘Vlaamse’ Ardennen.

Wegens de afwezigheid van drinkbushoudergaatjes in het kader ging mijn eerste fully ervaring gepaard met holderdebolder uit mijn kelder een camelbag vissen dat ik ooit kreeg als goodiebag bij de triatlon van Brugge: Een camel/-goodie-bag dus. In vergelijking met de camelbag van mijn husbi (man) is de mijne eerder een trekkingsrugzak. Het voordeel hierbij is dat ik wel heel veel overlevingsequipment kan meeslepen (twee binnenbanden, veel te groot uitgevallen minipompje, trekkertjes, een volledige pak sultana koekjes, marsepein repen, winegums, 2,5liter water, gsm, autosleutels, mijn volledige portefeuille, een routeplan, een EHBO-pakketje en een regenvestje). Ik ben dus volledig klaar voor het avontuur met deze kauwgomverpakking-achtige mountainbike.

De tocht start met een klim vals plat, asfalt, waarbij de fully als een kauwgom aan de grond blijft plakken. Dik tegen mijn tanden! ik geraak geen poot voortuit. De achtervering is met een hendeltje vast te zetten. Ik draai aan het hendeltje en het beestje blijkt nog méér door te veren! De ‘vaste’ stand van de vering is dus meer dan genoeg vering voor mij. De rest van de tocht blijf ik in dezelfde veer stand: ‘Wannabee vast’.

Na het beperkte klimmetje volgt een eerste afdaling met grind. Mijn grootste nachtmerrie in het mountainbiken. Tijdens een grindafdaling in de Andalucia bike race ging ik enkele jaren geleden veel te snel door een bocht met als resultaat enkele niet zo flaterende ‘souvenirs’. Sindsdien sukkel ik als een oud vrouwtje door elke grindbocht, met schaamrood op de wangen.

Door de kauwgom kwaliteiten geeft de fully een ‘plak’ gevoel in de bochten en al snel scheur ik sneller en sneller over stenen, grind en zelfs door de bochten.

Beneden aangekomen volgt een stukje slijk… met een slorpend geluid zuigt: ‘Mister Bubblegum’, zoals ik de fully begin te noemen, zich vast in de modder. De modderstukken volgen elkaar op en stiekem verlang ik naar mijn ‘Black Beaty’ die met enkele rake trappen snel komaf zou maken met een streepje slijk. Het mottige slijkparcours met slechts een beperkt aantal hoogtemeters blijkt duidelijk geen terrein voor een full suspension fiets.

De volgende dag staat ‘la Rockalienne op het programma met start en aankomst op het hoogste punt van België (Baraque Fraiture). De black beauty ligt reeds klaar in de auto maar ik besluit toch om de fully nog een kans te geven.  Op Ardennen terrein zou deze toch tot zijn recht moeten komen. En dat doet mijn sjikellette (kauwgom in het West-Vlaams). De afdalingen, iets uitdagender en langer dan in Flobecq, zijn werkelijk heerlijk. Bergop asfalt blijft een tegenvaller maar wanneer er keien/ wortels of ander oneffen ondergrond aan te pas komen, gaat ook de Mister Bubblegum vlotjes omhoog. Ik ben nog iets voorzichtig en ga enkele uitdagende technische stukken te voet omdat ik schrik heb met deze geleende fiets tegen de vlakte te gaan. Daarbij komt mijn camel/trekkingsrugzak telkens redelijk ambetant in mijn nek hangen, wanneer ik me probeer te concentreren.

Ik word derde! Mét Mister Bubblegum! De twijfel slaat toe: zou deze dan toch sneller kunnen zijn? Zeker en vast beter voor de moraal in de afdalingen ;)

Het BK: na slapeloze piekernachten waarbij de mantra in mijn hoofd bleef spelen: ‘to fully… not to fully…’ besloot ik mijn ‘black beauty’ op stal te laten.

Na heel veel opzoekingswerk over het parcours (not) wist ik dat de wedstrijd startte met een klim van 1,5km… op asfalt! Fully nightmare. Mijn tegenstandsters zag ik zo van mij wegfietsen en ik ging ‘verend’ achter hen aan. Boven aangekomen was het kalf al verdronken en voor het vervolg van de wedstrijd zag ik geen enkel vrouwelijk gezelschap meer. De afdalingen waren tof, maar toen de ketting tussen het kader schoot was het vloeken. Het gebeurde ook een tweede keer. Ai ai ai… niet getreurd geen tegenstandsters in de verste verte te bespeuren…. Ik kon mijn 7depositie vasthouden. De eerste 30 kilometer moest er heel wat (van de fiets) geklauterd worden. Klauteren met of zonder fully is en blijft sukkelen: houvast proberen vinden met dunne schoentjes, een dikke 10kg op je rug hijsen en zorgen dat je dat stuur niet in je gezicht krijgt. Hierna volgde 30km hoge venen… tegen wind en vals plat omhoog, niet echt uitdagend terrein met veel te veel tijd om na te denken: 100% zeker was mijn Ridley hier sneller!

Maar dan volgde de apotheose: de laatste 30km waren technisch! Uitdagend! En fully perfect! Door het rijden van de vorige wedstrijd had ik voldoende zekerheid over de fiets. Ik stapte nergens meer af en deed dingen met een fiets die ik nooit voor mogelijk achtte.

Ik eindigde 7demet sjikellette alias Mister Bubblegum. Was ik sneller geweest met black beauty: Ja! Had ik de fully kunnen vastzetten was ik zeker even snel geweest met sjikellette. Het te hard ‘doorveren’ is voor een stuk bij te regelen aan de vering, maar het momentum is veel te groot door de te hoge zadelpositie. Ik moet met spijt in het hart vaststellen dat deze fiets te klein is voor mij en dus zal ik terug afscheid moeten nemen van Mister Bubblegum.

De conclusie is: Ik wil en zal en moet een fully hebben, die ik weliswaar kan vastzetten.

Vrijwillige sponsors? Ergens? Iemand? Ik zal een heel mooie naam verzinnen ;)