Hoe het begon
Sjoukje heeft er altijd van gedroomd om, als een echte romanticus, samen met haar grote liefde ‘De Crocodile Trophy’ te rijden. Dit idee is haar ingeplant als 12-jarige snotneus (het begin van de pubertijd verklaard de romantiek) toen ze samen met haar vader naar de samenvatting van de Crocodile Trophy zat te kijken op televisie. Die grote liefde bleef echter nog even op zich wachten…
Ondertussen ging haar leven verder en groeide ze uit tot professioneel wielrenster.
Na haar wielercarrière voelde Sjoukje zich bevrijdt om zich als amateur op de meer avontuurlijke uitdagingen te focussen. Het mountainbiken kwam plots uit het diepste van haar ziel terug bovendrijven. Ze ondernam meermaals mountainbike wedstrijden in België als de BeMC (Belgian Mountainbike Challenge), ROC D’Ardenne en de LCMT. Ze trok er ook op uit om de Andalucia bike race, de Costa Blanca bike race en de ROC D’Azur te rijden. Naast het mountainbiken kon Sjoukje zich ook op avontuurlijke wijze uitleven in triatlonwedstrijden en blonk ze onmiddellijk uit in cross-triatlon waarbij ze vice wereldkampioen werd in 2016 te Maui, Hawai, Xterra. Daarna werd ze ook 3de pro dame in de triatlon van Brugge in 2017.
Op een doodnormale rit met de wielertoeristen ‘De Putters’, kwam Tom Sjoukje tegen. Sjoukje kwam net terug van de ‘Costa Blanca Bike race’ en vertelde honderduit over haar avonturen. Tom was meer dan geïnteresseerd…
Tom zelf een avontuurlijke bijna dertiger, is actief als elite zonder contract, bij ’Team Shifting Gears’, waarbij hij zijn reputatie als Afrika renner heeft uitgebouwd. Het avontuurlijke en onvoorspelbare aspect van de Afrikaanse etappewedstrijden spreekt Tom enorm aan. Hij nam deel aan de ronde van Burkina Faso (2012), Madagaskar (2012), Rwanda (2013), Senegal (2016), Congo (2016), Togo (2017) & Ivoorkust (2017).
Tom nam Sjoukje mee naar de ronde van Ivoorkust als verzorgster, om haar in te huldigen in zijn avontuurlijke wereld. De Ronde van Ivoorkust was een groot succes waarbij de ploeg 5 etappes won en daarbij de eerste drie plaatsen in het eindklassement wegkaapten. Sjoukje, op haar beurt, nam Tom mee naar de LCMT en daarna naar de ‘BIKE TransAlp’, een 7daagse duo mountainbike wedstrijd doorheen de Alpen. Tijdens deze ‘BIKE TransAlp’ biechtte Sjoukje haar ultieme puberdroom op aan Tom en ging Tom door één knie. Met als gevolg à Crocodile Trophy als huwelijksreis
Tijdens haar wielercarrière kreeg Sjoukje en haar familie een zware tegenslag te verwerken. Bij haar oudste broer werd MS vastgesteld. MS is een ongeneeslijke ziekte en uit zich afhankelijks van de aard en frequentie van aanvallen, op verschillende manieren. Sjoukje en ondertussen Tom, willen het onbegrip aankaarten dat met deze ziekte gepaard gaat en de verschillende aspecten meer onder de aandacht brengen. Bijvoorbeeld: niet alle MS-patiënten zitten in een rolstoel, hoe ga je door het leven met een ongeneeslijke ziekte waarbij je ondertussen nog gaat werken en niet onmiddellijke uiterlijke kenmerken van een ziekte vertoont? Natuurlijk wensen wij niets liever dan een geneesmiddel die deze ziekte kan genezen. Waardoor we ook het wetenschappelijk onderzoek willen ondersteunen.
Concreet bestaat onze droom om het wetenschappelijk onderzoek naar MS te steunen, daarbij ook MS meer onder de aandacht te brengen én de jeugddroom van Sjoukje, ondertussen ook Tom zijn ultieme droom, te vervullen.
Hiervoor ondernemen wij twee grote mountainbike meerdaagse wedstrijden: De Crocodile Trophy zelf én een voorbereidende wedstrijd in Zuid-Afrika: JoBerg2C
Waarbij wij via sponsoring geld willen inzamelen om het onderzoek naar MS te ondersteunen, dit via de MS-Liga.
De JoBerg2c en Crocodile Trophy zijn meerdaagse mountainbikewedstrijden (respectievelijk 8 en 9 dagen) die in duo gereden worden. Hierbij wordt dagelijks een 100 tal kilometer door ongerepte natuur in wedstrijdverband afgehaspeld. ’s Nachts wordt er in tentenkampen geslapen. Wij zullen hierbij als mixed team aantreden.
Start JoBerg2C
Part 1: JoBerg2C in Zuid- Afrika. We starten nu vrijdag 20 april (veel te vroeg), in Karan Beef. Karan Beef bevindt zich op ongeveer 70km van Johannesburg. Van onze startplaats rijden we in 9 etappes, 900km, naar Scotsburg waar we waarschijnlijk linea recta de zee zullen in jumpen. (Enige voorzichtigheid is geboden wegens gesignaleerde witte haaien in de onmiddellijke omgeving van Scotburg).
The route is KING! Dit wil zeggen dat de locale landbouwers hun land éénmalig hebben opengesteld voor deze onderneming. Deze landbouwers zijn verzot op mtb’n en hebben eigenlijk hun eigen stukje privé mountainbikepark uitgebouwd (jaloers). Maar wij mogen dus over al deze uitdagende mountainbike singletracks rijden in een aaneenschakeling van magnifieke uitzichten.
Thumps up for the organisation! Alle informatie over Joberg2C kan je terug vinden op hun website (http://joberg2c.co.za).
Morgen gaat onze vlieger op om 22u25!
Dag 0… Johannesburg: ‘We konden ons mountainbikehartje boven halen in de parken van Johannesburg’
Gisteren zonder problemen aangekomen te Johannesburg na een hop on hop off vliegtuig aaneenschakeling. Gelukkig hadden we tijdens onze lange vlucht alle plaats van de wereld. De Boeing (kweetnie welkeen, maar hij was groot) had maximum 20 passagiers aan boord. Zo lekker languit op de middenzetels (Elk vier volledige zetels!) kunnen liggen.
Aangekomen in Johannesburg vonden we al snel een Uber en hopla: naar ons appartementje. Onze Uberchauffeur hielp mee de twee grote fietsdozen uit te laden, Tom haalde zijn veel te grote som gewisseld geld boven en daar kwam onze eerste waarschuwing van onze Uber chauffeur: “Don’t go around whit that amount off money, it’s dangerous here!”
Een regenbui in Zuid-Afrika houdt niets in… Rarara: zuipendenat terug in ons appartement
Tom rekende af en ging ons appartementsblok binnen. Hij kwam onmiddellijk weer buiten met waarschuwing nummer 2: Het is hier gevaarlijk om alleen buiten te blijven staan met die valliezen en dozen. Hupla, snel de valiezen naar binnen. Waarschuwing nr 3 kwam van onze huisbaas toen we naar de ‘mall’ wilden vertrekken (het winkelcentrum ligt 300 m verder).
“Maar toch niet in het donker te voet op straat zeker?!” We krijgen niet echt een veilig gevoel hier! Hoe komt dit toch? We verblijven in een prachtige omgeving. Een mengelmoes van Europese en Amerikaanse tinten. Lanen met bomen langs de kant van de weg waarvan de takken als een boog over de weg hangen. Een ultra modern shoppingcenter. Een autovrije shoppingstraat met alle courante hamburgerzaken (vandaar: Amerikaans). Nieuwe appartementen worden rond ons gebouwd en het schooltje waar de registratie plaatsvindt komt recht uit een (warm) sprookje! Op het binnenpleintje was het wel om te stikken…
Dus waarom? We zitten in de omgeving ‘Rosebank’, een opgewaardeerde buurt. Tijdens de apartheid was het centrum van de stad ultramodern, maar enkel toegankelijk voor blanken. Die apartheid sleept de stad nog altijd mee. De opgewaardeerde wijken waren vroeger de achtergestelde suburbs. Het is blijkbaar aanstootgevend om hier gewoon al rond te lopen. Vandaar bijna op elke hoek security en de meest waanzinnige omheiningen, waar onze gevangenissen jaloers op zouden worden. Ook wordt je identiteit voor elke kleine aankoop gecontroleerd, evenals je verblijfsgegevens. Probeer hier maar eens een sim-kaart te kopen, met de uitleg dat je de volgende dagen in een tent zal verblijven ergens tussen Johannesberg en Durbin, not so easy. Ik zie er ook misschien een beetje crimineel uit.
Nadat we vandaag gesetteld waren, besloot Tom om nog even de beentjes los te fietsen. Hij wist mij ook te overtuigen en het zonnetje scheen zo mooi, dat ik toch niet binnen kon blijven. En alleen buiten lopen is toch not done! Zo gezegd zo gedaan. We hadden een rit gevonden van ongeveer 35 km, niet ver van ons appartement. Johannesburg ontvouwde zich voor ons in al zijn pracht. Lees: parken! En mountainbike routes in die parken. We konden ons mountainbikehartje boven halen. Deze parken worden daarbij continu onderhouden. Ideaal om één van de park onderhoudsmannen te vragen een foto te nemen van ons in ons blikkend gloednieuw tenue, voor het meer. Super romantisch…
Er hingen echter donkere wolken (letterlijk) boven ons hoofd. De parkonderhoud-meneer liet ons met een lach en een knipoog weten dat een regenbui niets inhoudt in Zuid-Afrika. Dus wij met de lach op ons gezicht verder, terwijl de wolken van donker naar zwart gingen. … Rarara: zuipendenat terug in ons appartement geraakt met niet meer zo’n schitterende blinkende witte kleertjes. De park onderhoud-meneer zal waarschijnlijk leute gehad hebben!
Voila si, ons gerief is bijna klaar. We mogen twee valiezen (van de organisatie) klaarmaken die dagelijks meegaat. En onze fiets is ook al opgeladen naar het eerste startpunt. Nu wij morgenochtend nog. Lees: het is nog heel wat organisatorisch, wat hebben we wanneer nodig, werk om onze valiezen te maken. Tom wordt er moedeloos van…
Maar soit, morgen raceday… of liever gezegd infietsdag. Want er wordt helemaal niet geracet! Bummer! Pas vanaf dag twee tellen de seconden en wordt er een klassement opgemaakt ;)
Dus nog even rustig aan en vooral genieten van de natuur, wel over een etappe van 114 km!
Dag 1… Opwarmingsdag: ‘Een kudde springbokken besloot om even mee te doen… maar die hadden helaas geen gps’
Om 4.45 uur opgestaan als twee volleerde ochtendmensen (not), met als resultaat een echtelijke ruzie over koffie en melk, met Tom beide keren in de slachtofferrol. Als zombies op de bus gestapt om een uurtje later aan te komen bij Karan Beef in Heidelberg. Karan Beef is één van de grootste sponsors van Joberg2C en ze leveren dagelijks de lekkerste vleesjes. Dat hebben we mogen ervaren, maar daarover later meer.
Een kudde springbokken besloot om even mee te doen met de race… maar die hadden helaas geen gps
De start dus!
5′ voor de start was Tom nog op zoek naar een toilet, waarna wij ons naast de speaker aan de startlijn vestigden. Het is vandaag geen raceday! Daar heb ik Tom zowat elke kilometer moeten aan herinneren. Ik denk dat de cafeïne van de zuurverdiende koffie, waar hij superlang op moest wachten, zijn werk deed in het begin van de race. Met als gevolg: Tom die uit de startblokken schoot en als een speedy gonzales de eerste bocht in ging. We settelden ons in de kopgroep en moesten dan een mini hellinkje op, waar ik een parkeerticketje kon bemachtigen. De volgende kilometers brachten een herhaling van mijn mantra: de uitslag telt vandaag niet… morgen is pas de eerste raceday.
Na het hellinkje was nog een leuk stukje single track. Maar daarna vooral lange rechte gravelbanen. Na 50 km kwamen we in een grasomgeving waar een pad tussen het gras was afgemaaid. Hier bolde het helemaal niet meer. Terwijl ik Tom probeerde te volgen, voelde ik steeds mijn banden zachter worden. Tom had dezelfde gewaarwording. Op km 64 werden we de rivier overgezet met een ‘Love boat’ (de naam van de firma die de overzet organiseerde). Veel Love was er niet. Tom en ik probeerden onze banden op te pompen terwijl we op een wankel bootje stonden. Daa-aag, romantisch boottochtje. De grasvlakten bleven elkaar vervolgens opvolgen. Een kudde springbokken besloot om even mee te doen met de race… maar die hadden helaas geen gps. Ze liepen los tussen ons en de voorliggende groep en gingen de volledige verkeerde richting uit. Arme beesten. De laatste 20 km kwamen we terug op de gravelbanen terecht, helaas met veel kopwind en toch wel wat hoogtemeters. Die 110 km begon ik toch deftig te voelen in de beentjes… en wat was er toch mis met die banden?
Nog een pitstop een bandenoppompsessie reden we vlot naar de aankomst, waar we werden verwelkomd door een horde kinderen die niets leuker vonden dan fietsen kuisen. Ik moet de vader en moeder toch eens vragen hoe ze die kinderen gemaakt hebben.
Na de kinderbikewash werd duidelijk wat het probleem was met mijn banden. Ik lekte melk… of beter: mijn banden lekten melk! Voor de mountainbikeleken: in de banden zit er geen binnenband, maar een vloeistof die kleine gaatjes vult, waardoor je minder snel lek rijdt. Na een close-up ontdekte ik vijf stekels, doorns, pinnen,… hoe je ze ook wil noemen, in mijn voorband en meer dan 20 in mijn achterband. Of heb ik zo de graskantjes er vanaf gereden om Tom te proberen volgen? Ik kon toch moeilijk 20 dikke pinnen in mijn band laten zitten, dus trok ik ze eruit, met als gevolg twintig melk spuitende gaten in mijn band. Moedeloos en met veel honger zette ik de fiets aan de kant om later met een volle maag het probleem op te lossen.
Dit brengt ons naadloos bij mijn topmoment van de dag. We gingen binnen in de eettent die voorafgegaan werd door een soort voortent, waar de desserts stonden uitgesteld. Omdat we dachten dat de ‘voortent’ de eettent was, vielen we direct aan: pannenkoeken, turks fruit, zelfgemaakte koeken, … We zochten een tafel in de eettent én toen viel onze frank! Het échte eten bevond zich vanachter in de eettent! Echte lekkere hamburgers die we zelf konden samenstellen. Alhoewel, nog geen beter hamburger gevonden dan die van the Potatobar in Brugge. Maar toch ze smaakten zenne… zeker na de pannenkoeken etc. ;)
Terug naar het fietsprobleem dan, want ik weet dat ik jullie lezertjes nu in een enorme spanning laat. “Hoe zal ze het lekkende melkprobleem oplossen???”
Helaas stelt deze cliffhanger niets voor. Ik bracht de fiets naar één van de mechanics hier die tegen betaling de fietsen weer helemaal up tot date zetten. Een nieuw bandje met meer profiel is noodzakelijk om deze Afrikaanse graslanden te kunnen doorstaan. En als ik dan toch een stekker in mijn band ontdek… moet ik er met mijn prutsvingers afblijven!
Samenvattend is het dus een rustig dagje geweest waarbij Tom zijn beentjes warm heeft gedraaid en ik heel veel heb gezaagd, maar ook lekker (en teveel) heb gegeten. Hier kom ik zeker niet afgetraind uit!
Voor wat het waard is vandaag werden we 3dein de mixed categorie, maar vandaag telden de tijdverschillen nog niet mee. Morgen is het voor echt! Een etappe van 93 km over glooiende wegen.
Dag 2… Van Frankburg naar Reitz: ‘Na de opwarmdag was het vandaag voor echt’
Na de opwarmdag was het vandaag ‘voor echt’. Het was voor ons ook ‘voor echt’ om 5 uur opstaan, ‘voor echt’ een half uur aanschuiven voor koffie en ‘voor echt’ al ons gerief dat stiekem uit de valiezen was gekropen weer in die grote tassen te krijgen, behalve dan alles wat we nodig hadden om de etappe te kunnen aanvatten. Maar zoals Tom het altijd klaarspeelt, 2 minuten voor de start stonden we klaar op de eerste rij. Om 7 uur starten, wie verzint die starturen??? Het heeft wel zijn voordeel van een hele namiddag lekker liggen genieten en om 14 uur al aan een verslagje kunnen schrijven.
Na de start werd ook duidelijk dat het nu echt ‘voor echt’ was. We konden mooi vooraan starten maar konden helaas onze positie niet aanhouden. Als snel ging de weg over in tractorsporen, waarna we op een zalige singletrack terecht kwamen. Glooiend tussen de velden maar toch lastig doordat het in stekkergras afgereden was.
Deze singletrack ging over in het echte mountainbike met een stukje technische afdaling. Voor heel eventjes dan toch. Het einde van de etappe bestond uit 15 km singletrack glooiend tussen de velden met toch nog een zeer leuke afdaling.
Onze race ‘voor echt’ leverde ons de 7deplaats op in het mixed team klassement. Toch een beetje teleurgesteld want we dachten de volledige etappe dat we op de 5deplaats reden. Wat niet slecht is met onze hardtale (enkel vering voorvork) mountainbike, bijna iedereen rijdt hier rond met fully mountainbike (ook ter hoogte van achtervork vering).
Met dank aan de gemeenschap
Het was al bij al geen gigantisch speciale dag. Het feit dat we in tenten slapen op een grasveld en enkel kunnen klagen over de wachtrij bij de koffie en het vroege startuur zegt veel over de organisatie die nagenoeg vlekkeloos verloopt, dankzij de verschillende vrijwilligersorganisaties die bestaan uit gemeenschappen.
De gemeenschap zorgt hier voor de gemeenschap.
Elke plaats waar onze karavaan neerstrijkt is een gemeenschap, meestal verbonden aan een school, verantwoordelijk voor de catering en de bikewash. Met andere woorden; elke dag sloven ouders en kinderen zich uit om ons het lekkerste eten voor de schotelen en onze fietsen te kuisen. Ook de inrichting en onderhoud van de eettent is volledig in handen van de gemeenschap van die dag waardoor we tot nog toe overweldigd worden door UBUNTU.
Ubuntu is een filosofie die de verbondenheid en kameraadschap promoot tussen verschillende mensen in combinatie met een soort van Deense Hyghe en het westerse Steiner schoolconcept. De gemeenschap zorgt hier voor de gemeenschap. Het is vooral een filosofie dat voor de landbouwers belangrijk is. Zo worden fondsen opgericht om de droogte te overleven en starters een ruggensteuntje te geven. De organisatie van JoBerg2C vergoedt de gemeenschappen (en scholen) rijkelijk voor hun bijdrage.
Het meest opvallende is dat elke medewerker hier met een glimlach staat, de kinderen amuseren zich super hard en de renners zijn natuurlijk na een zware dag super gelukkig met een goed bord gezond eten, een warme douche en een goeie slaapplaats. Om in een tent te slapen heb ik echt wel heel goed geslapen vannacht.
Kortom iedereen zit hier in een happy bubbel. Ik hoop dat deze nog lang mag blijven duren. De race beloofd nog heel zwaar te worden de komende dagen, dus ik ken er eentje die zal afzien. Maar na al het ‘veld’werk zullen we de volgende dagen beloond worden met fantastische uitzichten, singletracks én niet te vergeten een lekker vol buikje.
Morgen staat de langste etappe op het programma over maar liefst 122 km. De wekker staat al om 5u, de koerskleren en koffiebekers liggen klaar…
Dag 3… Van de boerderij naar het stuwmeer met een prachtige naam; Sterk fontein dam: ‘Belgische omstandigheden en dus vormde zich al snel een groep met modderstoempers’
Hier zitten we dan, in de zon, op een rots, met een adembenemend uitzicht. We vragen ons af welke berg in ons uitzicht we nu eigenlijk beklommen hebben. De beklimming van vandaag: Mount Paul. Volgens mij 15km klimmen, volgens Tom is deze met moeite de Kemmelberg. De waarheid ligt ergens in het midden. Het getrouwde leven hé, compromissen sluiten.
Vandaag de langste etappe op het programma, over 124 km richting de bergen. De dag begon met koude voeten en rijm op het gras, gelukkig kwam de zon net boven de horizon net voor de start en ontdooiden onze voeten. We reden eerst 7 km geneutraliseerd achter de… tractor. Niet zomaar een tractor, een hele grote met hele grote wielen aan. Stilletjes vroeg ik me af of ze deze ook in Ford New Holland produceren.
Daarna kwamen we op tractorwegen terecht en dan wederom die grindwegen. Om de afstand te overbruggen, zijn lange stukken grindweg soms nodig, maar vandaag stonden er vééél op het programma. Gelukkig met als beloning fantastische uitzichten, maar eerst was er plots mist! Veel mist én modder, véél modder. Belgische omstandigheden en dus vormde zich als snel een groep met modderstoempers ofwel de Belgen genoemd. Er zaten ook wel een paar Nederlanders tussen. Het ging vooruit… Op de grindwegen telkens het net iets betere smalle strookje vinden, verstand op nul en stoempen. Met natuurlijk de hulp van Tom die me elke stukje bergop hielp, zodat ik de beentjes kon sparen voor de verschrikkelijke Mount Paul.
Ons groepje viel uit elkaar met het optrekken van de mist en plots kwamen we in een ander landschap terecht, net iets meer glooiend. Nog altijd koeien en velden maar toch aan de horizon bergen en één grote uitdagende kastar: Mount Paul, recht voor ons neus, maar op het eerste zicht nog ver weg. Stilletjes aan naderden we het gevaarte via veel leuke single tracks die helaas voor ons met onze hardtale veel bonken was van de ene steen op de andere. Resultaat een pijnlijk poepje. Op het einde van dit avontuur zullen ze hier ons gat op de braille barbecue kunnen leggen als rauw vlees.
Maar soit; de verschrikkelijke, onoverwinnelijke, Mount Paul lag plots voor onze wielen en even plots, laverend tussen de koetjes, rotsen en een grote stier, kwamen we boven met een fantastisch uitzicht op het stuwmeer. Tom amuseerde zich met foto’s nemen en ik wilde zo snel mogelijk die aankomst bereiken.
We mochten voor de gelegenheid over de aarden dam fietsen. Het zou de grootste en/of langste aarden dam ter wereld zijn. (problemen met het internet: google it yourself!)
In mijn verbeelding een lekker bollend aarden wegje en daarna een stukje langs het strand van het meer, lekker easy. Niets was minder waar; het van de ene steen naar de ander bokken werd erger en erger. Het zogezegde stukje strand was nog rampzaliger. De ene fully na de andere ging ons voorbij en wij probeerden niet te denken aan hoe ons poepje er na 9 dagen niet zal uitzien: Rauwe biefstukjes.
Toch een mooie zesde plaats behaald in het mixed duo klassement. Morgen trekken we de bergen over een rit van 90 km en vele singletracks.
Dag 4… Sterk fontein – Emseni (Winterton): ‘Over de wannabe-muur van Hoei’
Onze buurman: een snurker… de hel. De eerste nachten viel het nog mee met onze oordoppen in, maar de decibels gingen in stijgende lijn tot het er deze nacht volledig over was. Met als gevolg een slapeloze nacht. Na een kort overleg met de medeslachtoffers, de andere buren, kwamen we deze morgen tot het besluit dat wij de organisatie om een tussenkomst zouden vragen. Daarnet bij de raceoffice geweest met een beetje een rare vraag om onze snurker te verplaatsen naar een afgelegen plekje van het kamp. Benieuwd hoe dit zal aflopen…
De start bevond zich op 7 km van het kamp. Gelukkig telden deze kilometers al mee als deel van het parcours van 92 km. Dus eigenlijk hadden we ‘maar’ 85 km wedstrijd. De eerste 7 km, op het gemakje naar de start bollen dus, waren zalig met de frisse ochtendzon die de uitzichten op de bergen iets sprookjesachtig gaven. Hoe mooi kan het leven zijn.
Chaos troef
De start was in poules. In normale omstandigheden moeten renners in hun startvak plaatsnemen, maar niet in Zuid-Afrika! Hier is het gewoon de bedoeling dat je ‘snuffelt’ wanneer je moet starten. Iedereen stond wat door elkaar en wij hadden iets te veel genoten van de eerste 7 km waardoor we iets te laat toekwamen. Ik moest dan ook nog tussen het riet een wc-plekje zoeken, terwijl de speaker aan het aftellen was naar de start. Welke start? Van welke groep? Chaos! En mijn gps die volledig het noorden kwijt was.
Dus wij onmiddellijk vertrokken toen we start hoorden. Dit was blijkbaar de start in groep A, terwijl we in groep B moesten starten…
We hadden al snel door dat niet iedereen mee was gestart. We waren gelost uit groep A en… er kwam niemand achter. Maar kom ja, wie zal merken dat we verkeerd gestart zijn. De organisatie dus: 30 minuten straftijd aan ons been… zucht. Zo komen we van onze comfortabele 7deplaats op de 8ste plaats terecht. Er mag niet veel meer gebeuren of we geraken ons wannebe-topsportstatuut kwijt.
In normale omstandigheden moeten renners in hun startvak plaatsnemen, maar niet in Zuid-Afrika
Misschien even een woordje uitleg bij deze vreemde hersenkronkel: Wij nemen hier deel aan het wereldkampioenschap mixed teams. Normaal gezien krijgen de eerste 8 renners in een wereldkampioenschap een topsportstatuut van de Vlaamse Overheid ;-) ;-) (knipoog, knipoog). En misschien ook even een mailtje sturen naar de Wielerbond om ons zeker niet over het hoofd te zien als fantastische mountainbikers… LOL.
Stevige tegenstanders
Het feit dat we hier deelnemen aan het WK, zorgt er wel voor dat we stevige tegenstanders hebben. De top 3 van de mixers staat gewoon in het algemeen klassement in de top 10! Onvoorstelbaar voor ons.
Maar terug naar het parcours. De eerste 5 km waren Tom en ik al aan het zuchten, want weeral grote grint- en zandwegen (en ook een beetje zuchtend omdat we duidelijk verkeerd gestart waren). Maar plots was er een bocht naar links en kwamen we in mountainbikeparadijs, zonder overdrijven. Singletrack na singletracks langs kliffen zoals in de Lion King. En dan moest het beste nog komen. Eerst moesten we nog een wannabe-muur van Hoei over: ‘Spionkop’, maar daarna kregen we als beloning 10 km afdaling langs een singletrack die onwaarschijnlijk (ik vind geen woord om de afdaling te beschrijven) was. Misschien is de beste beschrijving zoals de afdaling gedoopt werd: ‘Long Drop’.
Wat meer uitleg over de long drop misschien: opgehoopte bochten zodat je volledig schuin kan gaan zoals op de piste, wat BMX-bulten ertussen zodat je snelheid kan maken zonder te trappen, hier en daar een rotspartijtje om het toch lekker mountainbike te maken én dat fantastisch uitgestrekt landschap van alle kanten te bewonderen.
Morgen staat een tweede lange etappe van 124 km op het programma. Maar we moeten wel al om 6.30 uur op. Daarnet nog onze tent gecheckt en… helaas pindakaas: onze snurker is er nog altijd! Hel!
Dag 5… Emensi (Winterton) – Clifton 124km: ‘Ademhalingsproblemen door pijnlijke ribben’
Onze snurker… was deze nacht helaas helemaal paraat. Ik was in slaap gevallen, maar werd wakker van het gesnurk. Het klonk zodanig dichtbij dat ik Tom in mijn slaaptoestand valselijk beschuldigde van snurken. (Ik heb me hier vandaag al een 100-tal keer voor moeten verontschuldigen en bij deze nog eens: Tom, het spijt me verschrikkelijk).
Ik gaf Tom dus een duw zodat hij zich om zou draaien, maar hij werd wakker… met de woorden: ‘zeg, ik lag juist zo mooi te dromen’. Vraag ik me dus al de hele dag af waarover hij nu precies zat te dromen..
De start werd een half uur vervroegd zodat iedereen voor het donker zou finishen…
Dus weer met kleine oogjes aan de start, die vandaag een half uur vroeger werd gegeven! Doodgaan… Om 6.30 uur werd er gestart. Dit om zeker te zijn dat iedereen voor het donker de finish zou bereiken… Dat beloofde dus een zware en lange etappe te worden.
De start was weer in verschillende groepen. Deze keer bleven we braafjes wachten op onze B-groep. De eerste kilometers werd de tijd nog niet geregistreerd, pas na 22 km was de echte officiële start in het dorpje Winterton.
De koninginnenrit van JoBerg2C
Ondertussen lag het deelnemersveld al in brokken en konden we op ons eigen tempo de singletracks op. Helaas weer tussen de velden, van de ene graspol op de andere bokken en met mijn ondertussen bekend uitzicht: Tom zijn achterste (dit uitzicht ben ik gelukkig nog lang niet beu). Dit hokken en bokken bleef duren tot kilometer 60, waar we de volgende kilometers hoogtemeters moesten maken. Dat zijn er heel wat: 2.000 hoogtemeters. Met 124 km is dit duidelijk de koninginnenrit van JoBerg2C.
Ik had geluk! Het pad/grindweg omhoog was telkens breed genoeg zodat ik danig aan Tom zijn zadel kon hangen en af en toe een duw kreeg. Na 6 uur in het zadel haalden we de finish. Ook al had ik veel hulp gekregen van Tom, ik was bekaf! En ik had ademhalingsproblemen door pijnlijke ribben.
Gelukkig kunnen wij hier elke dag ‘genieten’ (meestal pijnlijk) van een half uurtje yoga. Tom was plotseling volledig into yoga, waarschijnlijk door die knappe instructrice. Ik vertrouwde het zaakje niet en ga nu ook mee. Gelukkig vind ik die lesgeefster ook wel een toffe. Ze heeft me vandaag enorm geholpen met mijn ribben.
In onze happy bubbel
Onze vuile was kregen we vandaag propertjes gewassen (en gelukkig terug wit) en opgeplooid terug! En we kregen ook een andere tent toegewezen, hopelijk zonder snurkers in de buurt. Met andere woorden: de organisatie legt ons weer perfect in de watten en wij zijn weer in onze happy bubbel. Het enorme dessertbuffet zal hier ook wel bij geholpen hebben.
Ondertussen zoekt Tom de foto’s op om bij dit verslag te voegen en noemt hij onze yoga-instructrice per ongeluk ‘de meesteres’. Moet ik me zorgen maken? Ging zijn droom daarover?
In de stand staan we nog op 8ste plaats, maar normaal zal er 30 minuten straftijd van gisteren afgetrokken worden, waardoor we weer zevende staan. Morgen de tweede koninginnenrit over 99 km en maar liefst 2.900 hoogtemeters! Gelukkig wel maar starten om 7 uur!
Dag 6 en 7… Clifton – Glencairn en Glencairn – Mackenzie: ‘De klassieke diagnose van het meerdaagse hetemountainbikesyndroom’
Gisteren (dag 6) was Tom zijn pechdag. Het begon exact 45 minuten voor de start. Tom vindt plots dat zijn band wel wat zacht staat. Hij voelt nog eens en 10 seconden later staat hij volledig leeg. Nog een halve minuut voor de start! Paniek! Ergens aan de start van een mountainbike-event met meer dan 700 deelnemers moet toch een pomp staan? Niet dus…
Stapvoets rijden
We konden gelukkig zelf de band oppompen met ons draagbaar minipompje en zagen gedwee 700 mountainbikers starten (dat zijn er véél). Later op de dag kreeg Tom nog een minischeurtje in zijn voorband, dat gelukkig na veel pompen kon gedicht worden dankzij de melk in onze banden (tubeless). Na 65 km voelde Tom zich niet goed en ging hij wat trager rijden, net voor de klim van de dag: 18 km niet steil. Het ’trager rijden’ ging over in stapvoets rijden in de letterlijke betekenis: 5 km/u… dit zou nog even gaan duren.
Tom was stil… heel stil, benauwelijk stil. Na ongeveer duizend keer vragen: ‘ça va?’ kwamen er toch welgevormde worden uit: ‘nee, niet ça va, stop met dat te vragen!’ Maar van stoppen wilde Tom niets weten. Ik bleef dan maar hameren op voldoende drinken en wat suikers opnemen. Ik probeerde bemoedigende zinnen te vormen, maar wat zeg je in godsnaam tegen iemand die nog 15km aan 5km/u moet rijden? Tom, ça va? (Ah nee, dat mocht ik niet meer vragen.)
Wat zeg je in godsnaam tegen iemand die nog 15km aan 5km/u moet rijden?
Ik had de organisatie ondertussen ingelicht dat het niet goed ging met Tom. Ze stonden op elk kruispunt ons en vooral Tom op te volgen. Tom, met zijn blik op oneindig en zijn gedachten waarschijnlijk traptrap, heeft hier niets van gemerkt.
Toen we, eindelijk, aankwamen, wilde Tom niet meer wijken van zijn zacht grasplekje dat hij net onder/naast zijn fiets had gevonden. Na een half uur redevoeren kon ik hem meekrijgen naar ‘de dokter’, waar Tom zeer snel de klassieke diagnose van meerdaagse hetemountainbikesyndroom kreeg. De dokter die specialist was geworden tijdens cape epic, gaf kort een woordje uitleg: he feels like he’s dying… maar het is juist maar een virusje in combinatie met een lichte zonneslag en dehydratatie. Tom had ondertussen koorts gekregen.
Een hele nacht naast een zweetgenerator
Als de koorts zou breken, kon hij de volgende dag (vandaag dus) starten. En hij startte vandaag! Na een hele dag voor Tom zorgen en een hele nacht naast een zweetgenerator (Tom met gebroken koorts) geslapen te hebben, leek het scherpste er wel af vandaag. Maar Tom schoot als herboren uit de startblokken. Na kort overleg met de angst op een herval, besloten we dat het vandaag ‘mijn tempo’ was: vliegen tussen de bomen over heerlijke single tracks en heel rustig omhoog rijden.
Het was gelukkig de rustigste etappe, veel afdalingen en een negatief hoogteverschil. Dus chill… Morgen de laatste echte uitdagende etappe. Fingerscrossed dat Tom weer helemaal de oude is, met veel duwtjes voor mij!
Dag 8: Mackenzie – Jolivet: ‘Op naar ’the champagne stage’
Vandaag was de laatste wedstrijddag! En dat zijn we nog maar pas te weten gekomen. Morgen is ’the champagne stage’, dat wil zeggen dat we op het ‘gemakje’ 85km rijden richting de kust. We moeten wel nog 700 hoogtemeters overwinnen…
Verwilderde blik van verwarring
In volle overgave was ik me die laatste kilometers aan het afbeulen en vooral aan het aftellen. Nog 5km! Nog eventjes! Het laatste restje glycogeen in die spieren aanspreken tot we plots over de finish reden. In volle adrenaline moest ons twee keer uitgelegd worden dat de timing gestopt werd op 5km van het kamp omdat het laatste stuk afdaling over de openbare weg te gevaarlijk was door het verkeer.
Bijgevolg duurde het eventjes tot we doorhadden dat dit dus het einde van de volledige wedstrijd was. Toen de verwilderde blik van verwarring eindelijk uit onze ogen was, konden we dan toch eventjes poseren voor de finishfoto én rustig naar het kamp bollen, dat gelegen is op een plantage van ‘ik heb echt geen idee welk fruit’. Onze tenten staan mooi opgesteld tussen de rijen bomen van het mysterieuze fruit.
Eén van de mooiste etappes tot nog toe
Maar de etappe van vandaag dus: één van de mooiste etappes tot nog toe! Maar ook loodzwaar. We begonnen de race weer in boxen van telkens een 50-tal renners. De boxen werden bewust zo klein gehouden omdat we direct overgingen in singletracks én omdat ons na 15km een mythische afdaling te wachten stond: ’the Umko drop’. Dus we vlogen uit de startpost en koersten 15km om als één van de eerste van onze box aan dit spektakel te beginnen.
Afdaling langs een afgrond
‘The Umko drop’ is een redelijk gemakkelijke afdaling met ‘Jurassic Park’-achtige uitzichten (zonder de dino’s). De nevel hing nog wat in de vallei als een perfect filmdecor. Helaas konden we van de uitzichten slechts een glimp opvangen, want de afdaling liep langs een afgrond. Een valpartij zou ons onmiddellijk een honderdtal meter lager doen belanden. Dus bleven met de ogen op het pad gericht! Niet voor mensen met hoogtevrees…
Na de drop bleven we in het dal semivlak rijden langs water waarbij we regelmatig van links naar rechts over schamele brugjes over water moesten en één keer zelf tot onze knieën erdoor. Niet te veel krachten verspillen, want we wisten dat de hoogtemeters nog moesten komen. Klim één ‘Iconic’, was… iconic. Het ‘Jurassic Park’-achtige landschap bleef en een single pad voerde ons omhoog. Ik verwachte elk moment een tyrannosaurus uit het stuikgewas, maar het was Tom die brulde als een dinosaurus toen hij uiteindelijk moest afstappen.
Alle andere renners stonden al eventjes te voet door de grote hellingsgraad. Met slechts één stukje te voet lieten we onze onmiddellijke tegenstand achter ons. The Iconic was overwonnen, de percentages gingen niet onder de 20%. Echter moesten er nog vele hoogtemeters overwonnen worden over hellingen zonden noemenswaardige betekenis, dus naamloos, maar na die Iconic o zo lastig!
Gelukkig kreeg ik op deze zwarte beesten telkens een motiverend duwtje in de rug. Het bleef maar duren tot… die laatste 5km. Gelukkig waren er ook nog leuke afdalingen van de partij tussen de bomen, waarbij ik me eventjes Prinses Leia voelde die tussen de bomen zoeft (voor de kenners: Star Wars Episode IV).
Ik voelde me eventjes Prinses Leia die tussen de bomen zoeft
Maar dat was het dus… ons wereldkampioenschap. Met spijt in het hard moet ik meedelen dat we ons topsportstatuut niet verworven hebben. We zijn de negende geworden, mede dankzij ziekte en de tijdstraf. Op de zware, échte mountainbike-etappe van vandaag worden we wel mooi vijfde.
Ondertussen weten we ook dat de podiumplaatsen hier verdeeld worden tussen de echte professionals. Deze atleten leven dag in dag uit voor het mountainbiken en worden hier ook voor betaald. Zonder onze tijdstraf en tijd die verloren ging door Tom zijn ziekte zouden we zesde of zevende geëindigd zijn. Daar gaat ons profstatuut…
Afscheid van de dagelijkse routine
De voorbije, dikke, week is voorbijgevlogen. Ik zou hier nog wel een weekje kunnen verderdoen als mijn achterste niet meer in contact zou komen met een zadel. De dagelijkse routine van vroeg opstaan, mountainbiken, lekker eten, uitrusten, yoga, lekker eten en vroeg gaan slapen om daarna weer vroeg op te staan zal ik de volgende dagen gerust missen. Deze nacht is het de laatste nacht in ons tentje en zelfs ons tentje zal ik missen! Idyllisch tussen de boomgaard. Onze snurker mag wel wegblijven uit het verhaal.
Morgen nog een fundagje, waarschijnlijk wel met een zadel en pijnlijk poepje…
Dag 9… Jolivet – Scottburgh: ‘Negende en laatste rit: the champagne stage!’
We konden starten tussen 7 en 7.30 uur, zonder tijdsopname. In ons hoofd gingen we om 7 uur starten, maar zonder de startdruk werd het 7.15 uur. Iedereen had een gelaten gevoel over zich en de meeste ’tragere’ deelnemers dachten dat de 86 km zichzelf zouden rijden. Toch moesten we ook vandaag 900 hoogtemeters overbruggen. Zonder te trappen zou dit toch ook niet echt lukken…
De eerste kilometers dachten verscheiden mensen dus nog van wel, en gingen ook geen poot vooruit. De trails lagen er subliem ‘flowing’ bij, dus het meer remmen dan trappen zorgde voor heel wat frustraties. Tijdens deze champagne-etappe gebeuren blijkbaar ook de meeste ongevallen, wat uiteindlijk niet zo verwonderlijk is. Na een tiental kilometer kwamen we toch in een betere flow terecht. Maar ook ik heb me toch rijkelijk mispakt aan deze champagne stage. Na 50 km mountainbiken kreeg ik een gigantische hongerklop. Ik was vergeten te eten. Ik had blijkbaar ook gedacht dat die 86 km vanzelf zouden gaan. (Logisch nadenken was ook ergens achterwege gebleven)
Het pad naast het oerbos deed me vooral denken aan de film met Mowgli
De etappe op zich was weerom prachtig! Veel single tracks tussen en langs suikerrietheuvels. Vanaf kilometer 50 kwamen we op een single track pad terecht dat net naast een oerbos liep. Een oerbos: een bos dat sinds de oertijd quasi onaangeroerd is gebleven. Het deed me vooral denken aan de film van Mowgli! Waarbij slierten mos tussen de bomen hangen en geen enkele boom mooi rechtop is gegroeid, maar gevochten heeft voor elk stukje zonlicht. De bladeren die het zonlicht gevonden hadden, waren het meest intense groen dat ik van mijn leven al gezien heb. Niet lichtgroen, maar vettig, vol groen.
We ademden zeelucht in, maar een blik op de zee zagen we pas op 8 km van het einde. De single paadjes bleven tot op het strand! Plots sta je met je mountainbike volledig onder het stof op een strand vol zonnekloppers en spelende kinderen.Na 9 dagen afgesloten van de samenleving was dit even toch even slikken, back to reality.
Ook toen waren we nog niet aan de eindmeet. We moesten nog 2 km omhoog langs asfalt naar de school waar de eindmeet lag en daar werd de naam van deze etappe duidelijk: een flesje champagne voor elk stond op ons te wachten!
De flesjes staan nu in onze frigo in Sint Lucia. Hier zitten we nu te ontbijten met zicht op de aapjes en nog ander onduidelijk definieerbaar wild op een superromantisch teras. Beter kan een huwelijksreis niet worden!
We hebben de afgelopen 9 dagen een grote variatie aan landschappen en vegetatie gezien. Ons mountainbikehartje ontplofte bijna van de flowing single tracks en zalige afdalingen. Namen als ‘Iconic’, ‘Mont Paul’ en ‘Spionenkop’ blijven voor eeuwig in mijn geheugen gegrift en mijn benen zullen ze ook niet gauw vergeten. Na elke lange, lastige, prachtige, maar niet supertechnische etappe werden we direct in de watten gelegd. De tenten stonden altijd opgesteld aan de aankomst, samen met je bagage, die je uitzonderlijk zelf naar je tent moest brengen (ik als vrouw werd altijd geholpen ;).)
Het eten was subliem! En Tom kon zijn pindakaasverslaving verder ontwikkelen (hier hebben ze gewoonweg verschillende variaties pindakaas: pindakaasheaven!). Om de volgende dag te kunnen starten, moesten we enkel zorgen dat onze ketting voldoende gesmeerd was, de bussen gevuld en dat de gps opgeladen werd dankzij de powerbank die we opgeladen van de organisatie kregen.
Met al wat Afrika-ervaring viel ik omver van verbazing toen de eerste bus op de seconde op tijd vertrok! Elke start werd ‘sharp’ om 7 uur gegeven (behalve de rustige etappes). En ook onze laatste bus terug naar de luchthaven vertrok op de seconde.
Voor ons avontuur, zonder de tegenstand te kennen, hadden we gehoopt op een toptienplaats. Met onze 9de plaats vallen we mooi binnen de verwachtingen. Er had meer in gezeten. Dankzij onze tijdstraf en Tom zijn vieze rus (virus) hebben we heel wat tijd verloren. Maar iedereen heeft hier wel eens pech. Op een WK negende worden is helemaal niet slecht en ik ben super tevreden met mijn groeiende conditievorm hier.
Het is veel te snel voorbij gevlogen! We hebben genoten, we hebben afgezien en we zijn verder naar elkaar toe gegroeid. Joberg2C is een dikke aanrader voor levensgenieters met wat avontuurlijke aanleg en een goede conditie.
Vandaag nog op zoek naar wilde beesten en morgen terug naar België. Daarna bouwen we rustig op naar onze ultieme uidaging; de crocodile Trophy in Australië in oktober! In september organiseren we nog een sponsoravond waarbij alle beeldmateriaal van JoBerg2c zullen tonen en onze voorbereiding naar de crocodile Trophy. Stay tuned!